26 Mart 2016 Cumartesi

Güz Gibisin // Umudun Mensur Şiirleri // Önder Karaçay

Güz Gibisin // Umudun Mensur Şiirleri // Önder Karaçay

76e01cdf-5ad0-47e0-a379-2b1401067113
Güz Gibisin // Umudun Mensur Şiirleri // Önder Karaçay
Umut olmadan da umut ettiğimize ulaşamayız ki!
Bu ne umutsuzluk?
Evreni yargılamak ne haddimize,
Çeki düzen vermemişsek kendimize!
Bir hayatı, dört mevsimi yaşamak,
Her yıl bir insana hiç yakışır mı?
Ölüm mevsimi gibi benzetmek güze!
Sen uyurdun hep, uyandırma beni diye,
Sürekli bana buyurdun…
Kalk yeter artık.
Geceleri yazmıyorum yazdıklarım karanlık olur diye,
Sende aydınlık bir havada okursun yazdıklarımı,
Aydın havası olsun,
Hayatın getirdiklerine karşı efelen biraz…
Öldüğünü hayatta ilk sen fark edersin,
Ölmeden umutlarını öldürerek kendine,
Nasıl ben sağım dersin?
Unutma hayattan alacağımız lezzeti,
Karanlık düşünceler ile kötü niyet zedeler,
Birde sen kendin kendine niye engel koyarsın?
Gecelerin amacı karanlık yapmak değil,
Yıldızlı bir gökyüzünün bize sunulan bir büyüsü,
Neye nasıl baktığın sana bağlı,
Gözünde her istediğinle niyetin gibi büyürsün.
Unutma sakın sen bana yaratanın verdiği bir büyü gibisin,
Ayrıldığımızda gözlerimde buğusun!
Bırak aşkımız içimizde tek yürek olup büyüsün.
Gözleri insanın duygu diliyle konuşur,
Bilmeye gerek yok başka bir lisan,
Aylardan fark ettin mi? Geldi yine Nisan,
Sen hala güz gibisin…
Sahip olduklarının değerini bilmez, farkına varmazsan,
Kaybettiğinde farkına varmamız bizim için çok geç olabilir.
Işık hayatta görmek isteyenlerin,
Karanlık görünmeni işine geldiği gibi istemeyenlerin,
İstediği bir ortamdır.
Zenginliği insan olmaya saymalısın,
O zaman tutar hayatının tüm hesapları.
Hayat sana bir tünel gibi gelse bile,
Tünelin sonunda bile bir ışık var,
O ışıktan bile umudunu kesmişsen,
Bu hayatta bil ki hiç gelmemişsin..

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder