Aforoz Eden Aforizmalar // Türk İnsanlık Devrimi Mensur Şiirleri // Önder Karaçay
Aforoz Eden Aforizmalar // Türk İnsanlık Devrimi Mensur Şiirleri // Önder Karaçay
İhanet gözlerden sızar kalbimize,
Dudakların kıyısında hafif tebessümle kendini vurur yüze!
Hatırlamak için ne çok birikimimiz var,
Oysa unutmak için kendimizle baş başa kalırız yar!
Doğanın kanunudur;
Bir ağaçta çok yaprak az meyve olur. Az olan değerlidir kuralı doğada hiç değişmez.
Yapraklarda düşer, meyvelerde,
Yerden kalkan veya kaldırılan hep meyve olur.
Fırsatların sayısı sadece fırsatların görebilenlerin sayısından fazladır.
Bir insanın içinde huzur yoksa, dışarıda arasa bile mutluluğu kendine getiremez.
Parçaladım kendimi, eksik parçalarımı tamamlamak için…
Kışın ne suçu vardı?
Yalnızlık soğuktu!
Diyor ki şair;
Elinde ne varsa hayata dair, Hepsi misafir.
Geleceği zaman yutuyordu,
Bize hayatı yaşamak için bir dakika bile zaman kalmıyordu, Zamana biz zaman veriyorduk, o da alıyordu.
Ölüm günümüz insanına huzurdan önce geliyordu.
Kalemimin kurşunu tükendi,
Öldüremedim şiirlerimde kendimi, Öldüğümü yazdığımda da kimse ilgilenmedi!
Yalnızlığı yanlız diye yanlış yazdım,
Kalabalık olur diye!
Kayıpları değil, yanımda yerini kaybetmeyenleri aradım.
Camdan yüreğiz biz, candan anlayan, kırmayan/kırılmayan!
Fondöten sürdük acılarımıza yine de kapanmadı…
Gittiğimi söyleyemedim sana,
Arkama dönüp bakıyor muyum merakıyla, Bekleyip yorulma diye!
Gözümüzden kaçana utanacağımıza, gözümüzden akandan utanıp saklandık.
Zengin misin diye soranlara, maddi zenginliği sevmediğim ve bunu anlatabilmek için; kokunu bile nefes alamayacak kadar fakirim demek zorunda kaldım.
Seni terk ediyorum, diyorum!
Görüşürüz diyorsun, Daha fazla acı vermek için, Beni görmeyeceksin diye ölüyorsun!
Bakışlarımı adamına göre değiştiriyor, bir tek rengimi sert bir şekilde sabitliyorum.
|
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder