Aydınlığa Gebeydi Günler // Zor Günlerin Şiirleri // Önder Karaçay
Aydınlığa Gebeydi Günler // Zor Günlerin Şiirleri // Önder Karaçay
Aydınlık vicdan uykusuna yatmış uykudaydı güneş,
Gece zifiri perdesini iyice çekmişti üzerine, Küskün ağaçların dalları aşağıya sarkıyordu, Bu karanlık gecenin sonu aydınlığa gebeydi.
Denizde dalgalar dinlenmeye çekilmişti,
Belkide yarın sahili dövmeye hazırlanıyordu, Durgun bir gerginliği vardı denizin, Gözleri mavi bir geleceğin aydınlığına gebeydi.
Sineme çektiğim isyanları bastırıyordum içimde,
Sözlerim yinede yüreğimi yırtarak çıkıyordu bağrımdan, Deniz köpüğü ile boğuşan çakıl taşları bir araya toplanıyordu, Dök eteğindeki taşları diyen dil iyi bir geleceğe gebeydi.
Mistik ihanetler çaresiz bir girdabın çıkmazında dönüyorlardı,
Kendilerini herkese tehdit gibi sizi girdapta yutarız diyorlardı, Niyetinin küflü tuzunda aşınmış suları çekildikçe, Dönmekten başı dönen girdap ölmeye gebeydi.
Yolunu şaşırmışlar yosunlu niyetlerinde sahipsizliği yaşıyordu,
Atalarımdan emanet aldığım atlar yürek meydanında koşuyordu, Dörtnala giden vatan ve toprak sevdam yüreğimde coşuyordu, Ufuk çizgisi vatanımla her öpüştüğünde aydınlığa gebe kalıyordu. |
Önder Karaçay
|
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder