Önderimiz Atatürk // Türk Fırtınası Mensur Şiirleri // Önder Karaçay
Önderimiz Atatürk // Türk Fırtınası Mensur Şiirleri // Önder Karaçay
Gecenin efkârında yine yar geldi aklıma,
O bensiz, ben onsuz, Derin sancım yürekten titretiyordu, İkimizi de birden!
Bıraktım kendimi birden deryaya,
Şaşkın sahnelerin, hoşlanmıyordum gidişatından, Perdeden bir türlü inmiyordu yaşam.
Bağrımızda besledin en acı dramları,
Yine zulmün acı teli ötüyor bestesi melodram, Mesafemiz çok yakın olmamıza rağmen, Sanki kavuşmak sadece bize mi? Haram!
Bağrıma bağlı şeridin içinden kan denizi akıyor,
Tek dişi kalmış canavar ilk kez kansız boğuluyor, Akıl, vicdan, cesaret ve mana bilmeyen, Atatürk ne iyi insanmış şimdi diyor!
Şimdi elimde yüzyıl önce kırılmış elden düşme,
Zalimlik var, dünyada parayı ve zorbalığı seven, Başka da millet veya insan kalmadığına göre, Çağ değiştiren bu nefreti acaba nereye gömsem?
Bitmeyecek sanıyorlardı bu film hep şiddet oynuyordu,
Aralarda bile reklam vardı, sevgi adına kırıntı yoktu, İnsan alıp satmak iyi para getiriyordu, Atatürk’ün askerleri insan satılmaz diyordu.
Israr ediyordu zulmü seven, zalimlik ettikçe,
Tarihin en derinliklerinden kalkıp gelen Kürşat, Kanını akıtmadan bir Türk gencine vererek, Atatürk ruhu sana yeter diyordu.
Önce kendi yüreğinin geniş meydanına tek başına çıktı,
Yüreğine düşen ateşi söndürecek, ateşi atanı da, ölmeden öldürecekti, Zulmü ilk adresine bir sırla döndürdü, Zulümde ilk çıktığı adrese geri döndü, zulmü bitirdi. |
Önder Karaçay
|
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder