Çiyanlar ve Piyonları // Zor Günlerin Mensur Şiirleri // Önder Karaçay

Çiyanlar ve Piyonları // Zor Günlerin Mensur Şiirleri // Önder Karaçay

Posted on 2 Nisan 2016by kufgrubu

Çiyanlar ve Piyonları // Zor Günlerin Mensur Şiirleri // Önder Karaçay Zenginliğimizi yüreğimizde taşıyorduk, Cebinde taşıyanlara karşı. Özlemini çektiğimiz insanları arardık, Rüzgar eşliğinde yaprakları ve dallarıyla, Şarkı söyleyen ağaçlarda… O ağaçların bırakın dallarını, Kökünü bile kesti cebinde zenginlik taşımaya, Kalkan çiyanlar ve piyonlar.. Çok geç demekten hayatta daha kötüsü mü var? Yok işte! bir insan kaç yılda yetişiyor? Bir zeytin ağacı kaç yıl yaşaması gerekiyor? Ya da ranta tuş olmuş beyne karşı, Kendini nasıl savunması gerekiyor? Sormaya sormaya biriktirmiş gibi, Sorularımız da çoğalmış, farkında mısın? Sorunlarımızla birlikte… Sorunlar soru sorulmadığı, Sorgulanmadığı zamanlarda çoğalırlar. İçimizde biriken öfkenin, En çok bizi daha da dağıtacağından korkuyorum, Bu kadar dağılmışlığı daha toplayamamış haldeyken, Toplayamıyoruz bir kaç çiyan ve piyonu, Hayatımızdan çıkarmak için… Bak savrulan tozlarımız toplanıyorlar bir araya, Bizi bir olmaya davet ediyorlar, Hala kendilerini bizim parçamız biliyorlar, Biz neden hala yeni toz çıkarma peşindeyiz? İçimizde biz acizlik, tembellik, uyuşukluk, Dağılmaya bağımlılık var, toplanmaya direnen, Hakikatleri görmezden kaçan bir iradesizlik var, Bizi bizden kaçıran… Herkesle herkes gibi yaşamak varken, Herkesten üstün yaşamak derdi de nereden çıktı? Bizi çiyan ve piyonlara mahkum eden, Bu benci isteği kendimizin beslediğini, Görmedikten sonra, körüz demenin de, Bir anlamı kalmadı… Yıllarca unutamayacağın cümleler kurdum, Daha büyük sorunu unutmayacağın, Bir unutulmuşluk adına ibret olacak hayatın, Biliyorsun artık bunu yaşayacağını! ..

Önder Karaçay