Büyümüş Çocukluğum // Hayat ve İnsan // Önder Karaçay
Büyümüş Çocukluğum // Hayat ve İnsan // Önder Karaçay
Büyümeye zorluyordu hayat,
Yaşadığı hayatla ne yapacağımı bilmediğim yıllarda, Öyle de büyüdüm, O yıllardan geliyorum, Büyüdüğümü sandığım yıllara!
Aslında çok benzer hayatlar yaşasak da,
Her insanın yaşadığının ve duygusunun tarifi başka!
Hiçbir insanın hayatı geçiştirilecek kadar,
Basit olmadığını anlayana kadardı geçen bunca zaman!
Hayatı sırlarla dolu bir insan,
Sabırla bekliyordu beklediğinin olmasını.
Hayatta hiçbir zaman koy vermemiş olmamın,
Derin bir sorumluluğunu taşıyordu yüreğinde, Başkalarının ne dediklerine hiç kulak asmamış olmanın, Huzuru vardı içinde başı sonu kendine kadar uzanan..
Daha düne kadar uzanan çocukluğumun,
Üzerine yıkmam gerektiğini hesaplayan bir zamana, Ulaşamamış olmanın ağır kiloları, Eksiklikleri vardı üzerimde! …
Bakıyorum da büyümüş çocukluğum.
Ailem içinde annem ve kızlarım hep tutkaldı,
Büyüdüm yinede annemin gözünde, Ben hep çocuk kaldım.
Tarafsız nazarlar izliyordu beni,
Göze nazara gelmiş gibi dağıldım, Toplamayı bile unutmuşum kendimi, kim, nerede diye, Arayıp durdum!
Hayıflanmaya nefesim bile izin vermiyordu,
Çekildim sonunda kendi köşeme, Kader yeni bir dünya kur dedi kendine!
Rol yapmayı bırakalı beri,
Defoldu hayatımdan çıplak artık hatalarım, Mış gibi yaşamıyorum artık yarım yarım!
Kavisli ve dağılmış yıllarımı,
Sözlerime topluyorum! .. |
Önder Karaçay
|
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder