Gözlerimle Sözlerime Çektim Bu Filmi // Hayat ve İnsan // Önder Karaçay
Gözlerimle Sözlerime Çektim Bu Filmi // Hayat ve İnsan // Önder Karaçay
“İnsanda dünya gibidir. Her ikisinin içinde de ne fırtınalar kopar, yalnız her insan kendisinin ne yaşattığını değil, ne yaşadığını iyi bilir.” // Önder Karaçay
Bütün gün kırlarda, deniz kenarında dolaştım,
Güneş hayale izin vermeyecek aydınlıkta gösteriyordu, Dünyanın tüm güzelliğini, Gözlerimle sözlerime çektim bu filmi.
Ağaçların tozlanmış yapraklarını,
Kayaların arasından bakıp soluyan kertenkeleleri, Denizin kirleten insan kalıntısı poşet ve cam kırıklarını, Gözlerimle sözlerime çektim bu filmi.
Paslı tenekelerin çirkinliğini,
Eski pabuç ölülerini, Seyrettikçe ruhuma acı veren her görüntüyle, Gözlerimle sözlerime çektim bu filmi.
Güneş, gün, doğa, insan hem güzel,
Hem de insana acı sözler söyleten ve yaşatan arkadaştı, İşte bu ahval ile döndüm geriye, Mutlu olmaya imkan tanımayan hayatın, Gözlerimle sözlerime çektim filmini.
Sonunda akşam oldu, misafirdi karanlık,
Yüzleri görünmüyordu sohbet eden insanların, Bu gürültüyü iki ağacın arasından sürtünerek doğan, Kırmızı ay bozuyordu ve dünyanın manzarası değiştiğinde, Gözlerimle sözlerime çektim bu filmi.
Bir ressamın çizdiği tablo gibi,
Bir şairin sözlere döktüğü betimleme gibi, Ay güneş gibi her ayıbı açıktan göstermiyordu, Sanki insana derin bir mesaj veriyordu doğa, Ayıbını gizlemeyi, düzeltmeyi öğrenemeyen insanın, İki yüzünü gösteren hüznün, Gözlerimle sözlerime çektim bu filmi.
Tozlu ağaçların yerine zengin bir orman görünüyordu,
Yemek yerken yüzüne ay ışığı vuran kızlar süslü hayaldi, Deniz kirli sularını boşaltmış ay ışığında sallanıyordu, Dünyanın gündüz gördüğüm çirkinliği karşısında, Gece gördüğüm güzelliğinden korkarak, Gözlerimle sözlerime çektim bu filmi. |
Önder Karaçay
|
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder