14 Nisan 2016 Perşembe

Dem Zamanı // Zor Günlerin Mensur Şiirleri // Önder Karaçay

Dem Zamanı // Zor Günlerin Mensur Şiirleri // Önder Karaçay

Doğa-ile-ilgili-kızılderili-atasözü-Yalnızca-son-ağaç-kesildikten-son-ırmak-zehirlendikten-son-balık-yakalandıktan-sonra...-600x541
Dem Zamanı // Zor Günlerin Mensur Şiirleri // Önder Karaçay
“Zalimlerin zulmü can yakar, adalet adına kanun bakarsa, zulüm görenlerden biri de çıkar bu zalim düzeni yıkar.” // Önder Karaçay
Kaptanın hakikat denizinde yüzen gemisiydi,
Bade içmiş kaptana gemisini bırakıp dalması gereken yerse ummandı,
Furkan irfanı gereği başka bir rehber yerine dönüp kendi içine bakardı,
Kendi içine bakmadan başkalarına sonra nasıl bakardı?
Hayal ve hakikat ufkun çizgisinde birleşmiş,
Sınırsız birbirine bulaşmış gibiydi,
Güneşin doğduğu ve battığı bu anlarda,
Düşüncelere daldığı kerahat vaktiydi!
Seneler sonraki halini düşünür,
Bir gün sonraki aynı vakitteki düşüncelerini,
Dener, bir gün sonra sınardı kendini.
Bal sarısı bir ışığın yansımasında,
Yüreğinde dinmeyen bir sızı gibiydi,
Hayatında eksik olanların hasretini,
Taşıdığını bilirdi.
Demi aldığı zamanlarda,
Gözleri hep dolu olurdu!
Zorla tebessüm etmek gereğini,
Ağır bir değirmen taşı gibiydi yüreği,
O ağırlığın yansıması yüzünde olurdu,
Susuzluğunu su bile gideremiyordu.
Deryaya dalıp sulardan sıyrılamamak gibiydi,
Nefsinin ağrına gidenlere ayakları gitmezdi,
Elleri ve dili varır mıydı?
Coşkun bir nehirdi ruhu,
İnsanlığı ve varoluşu kucaklayan,
Ön yargısız her insanı, çizgiyi aşanı da davet eden,
Ötesi merak, ötesi keşif ve ötesi çağıl gibi akan duygu nehriydi.
İki tür insan vardı hayatta,
Duygu nehrinin önüne seddini çeken ve yıkan!
Kendini mühim ve ayrı bir varlık görme hastalığı,
İnsanlığın yakasını bırakmıyor, benlik zannına düşürüyordu,
Gönlü elvan, azıcık çılgın insan gerekiyordu bu hastalığın,
Tedavisi ve insanlığı benlik, mal, mülk, makam hırsından,
Kurtarmak için ufuk çizgisini aralamak gerekiyordu.
Önder Karaçay

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder