Şiirle Nü Fıtrat Tuvali // Zor Günlerin Mensur Şiirleri // Önder Karaçay
Şiirle Nü Fıtrat Tuvali // Zor Günlerin Mensur Şiirleri // Önder Karaçay
Yeni bir şiirden çıkmıştım, yorgun,
Nü çalışmamı tamamlayacaktım, Bir taraftan tuvali fırçalarken, İşsiz, aç, açıkta, sadakaya muhtaçlığı artırılmış olanları çizecektim, Neden nü diye aklına takılanlar olabilir, İşçiler dedim ya aç açıkta çalışıyorlardı. Şiire nü çizmekte nereden gelmişti aklıma, Hay benim aklıma işte!
Mücahitlik ile yola çıkıp müteahhitliğe terfi edenlerin,
İnşaatlarında çalışıyorlardı, Asansör sıkıştı on kişi birden öldü, Tam da Soma’da üç yüz bir madenciye mezar kazarken olmaz mı? Kaderin bu kadarına pes dedirten bu talihsizliğe ne demeli, Tam işler yolunda giderken!
Fıtratın kaderle işbirliği işte, beklide kaderin iblisle!
Şeytanın resminde çok zorlanıyordum,
Her çizmeye kalktığımda şekil değiştiriyordu, Dün dediğini bugün yalanlıyor, bugün dediğine, Yarın başka bir yalan uydurmayı düşünüyordu, Bir yan yatıyor, bir kalkıyordu, Bir ara ben hacıyatmaz çizsem daha iyi olur diye, Düşündüğümde oldu. Hacı yatar mı?
Umre seferleri başlamıştı, hem itibarı yüksek oluyordu,
Sayısızca umre seferinden dönünce daha bir ağır karşılanıyordu, Neticede mücahitti, müteahhitti, hacıydı, avcıydı, fıtrata kefen biçiyordu, Yola da kefenimi giyerek çıktım diyordu, Kılığı kılıfına uygundu, Ben de kusur etmemek adına hacıyatmaz fikrinden hacı yatar diye, Vazgeçmiştim, Nü fıtrat tuvali tamamdı. |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder